Należności za urlop i chorobę w kosztach kwalifikowanych

W kontekście kosztów kwalifikowanych w uldze B+R, od lat prowadzona jest dyskusja pomiędzy organami podatkowymi a sądami administracyjnymi, która odnosi się w szczególności do właściwej interpretacji pojęcia ogólnego czasu pracy, o którym mowa w art. 26e ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT oraz odpowiednio w art. 18d ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT.

Dotychczasowe stanowisko fiskusa

Zgodnie z dotychczas prezentowanym stanowiskiem przez Ministerstwo Finansów oraz Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, pojęcie to należało rozumieć wyłącznie jako czas faktycznie przepracowany. W świetle powyższego, zdaniem organów podatkowych, koszty związane z usprawiedliwioną nieobecnością pracownika nie powinny być zaliczane do kosztów kwalifikowanych ulgi B+R.

Natomiast sądy administracyjne, na kanwie wydawanych orzeczeń, wskazywały odmienne podejście, zgodnie z którym czas usprawiedliwionej nieobecności pracownika nie powinien podlegać wyłączeniu z kosztów kwalifikowanych ulgi B+R, ponieważ czas ten jest immanentnie związany ze stosunkiem pracy.

Minister zmienia podejście

13 lutego 2024 r. została wydana interpretacja ogólna o nr. DD8.8203.1.2021, w ramach której minister finansów potwierdził stanowisko prezentowane przez sądy administracyjne i potwierdził, że do kosztów kwalifikowanych ulgi B+R należą również należności z tytułu usprawiedliwionej nieobecności pracownika, do których poniesienia pracodawca jest zobowiązany na podstawie odrębnych przepisów, m.in. te dotyczące urlopu oraz choroby.

– Minister finansów wskazał, że rezultaty wykładni systemowej i funkcjonalnej art. 26e ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT oraz art. 18d ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT prowadzą do wniosku, że do katalogu przychodów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT należą także przychody pracownika związane z usprawiedliwioną nieobecnością, tj. wynagrodzenia za czas urlopu oraz choroby. W świetle powyższego, wynagrodzenia chorobowe i urlopowe powinny stanowić składniki kosztu wynagrodzenia kwalifikowanego do ulgi B+R, w takiej części, w jakiej do ich poniesienia, pracodawca jest zobowiązany na podstawie odrębnych przepisów oraz przy zachowaniu pozostałych wymogów – wyjaśnia Klaudia Klisiak z Thedy & Partners.

Kolejno, Minister finansów odniósł się do uregulowań wynikających z Kodeksu pracy oraz orzecznictwa Sądu Najwyższego, wskazując, że czas pracy nie stanowi jedynie efektywnego (rzeczywistego) wykonywania pracy określonej w umowie, lecz również okresy nieświadczenia pracy, w których pracownik „pozostaje w dyspozycji” pracodawcy.

Minister finansów podkreślił również, iż prawo do urlopu stanowi uprawnienie do okresowego zwolnienia od obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. Zatem potwierdzono, iż pojęcie ogólnego czasu pracy odnosi się m.in. do:

• urlopu wypoczynkowego,
• urlopu okolicznościowego,
• okresu zwolnienia przysługującego pracownikowi wychowującemu dziecko (w rozumieniu art. 188 Kodeksu pracy),
• okresu przestoju niezawinionego przez pracownika (zgodnie z art. 81 Kodeksu pracy),
• okresu pozostawania pracownika na zwolnieniu lekarskim (zgodnie z art. 92 Kodeksu pracy).

– W naszej ocenie, wskazana interpretacja ogólna może być istotna dla podatników, którzy zastanawiają się nad wdrożeniem w ramach swojej działalności ulgi B+R, a także dla przedsiębiorców, którzy już z niej korzystają. Zaprezentowane stanowisko może przyczynić się do zmniejszenia wątpliwości interpretacyjnych wynikających z przepisów dotyczących ulgi B+R, a także wyznaczyć nowy kierunek w praktyce organów podatkowych w kontekście katalogu należności zaliczanych do kosztów kwalifikowanych Podsumowuje Klaudia Klisiak.

W razie pytań, zapraszamy do kontaktu.